SKC: Izložba "Ambijent" - Filip Misita

Filip Misita rođen je u Kragujevcu 9. juna 1988. godine. Završio je osnovne akademske studije na Filološko-umetničkom fakultetu u Kragujevcu, Odsek primenjenih umetnosti, Studijska grupa za grafički dizajn. Trenutno student master akademskih studija, na istom fakultetu, gde je zaposlen kao saradnik u nastavi, na predmetu Grafika i grafičke tehnike.

Prethodni vek doneo je umetnosti mogućnost, koja, iz današnje perspektive izgleda tako podrazumevano – da ima funkciju da bude bez funkcije. A umetnik je, shodno tome, onaj koji pravi stvari koje ljudima nisu potrebne. U takvom okruženju zanimljivo je otkrivati pojedinačne, lične motive da se stvara, da se prave stvari koje nisu potrebne. U slučaju Filipa Misite, motiv, ili bar jedan od motiva, verujem, jeste uspostavljanje dijaloga. Sa publikom, u sadašnjosti, i sa sobom samim, u budućnosti. Mogućnost postojanja i postojanje sadašnjeg potcrtava multiplikativnost umetnikovih dela. A vezivanje za jedan prostor, što je naglašeno i imenovanjem, ukazuje na ključnu okrenutost prema unutrašnjosti – prema sebi. I prema budućem dijalogu.

Ambijent je artikulisan izborom i uspostavljanjem međusobnog odnosa između izloženih predmeta i izložbenog prostora. On je jedinstvo pojedinačnih dela – grafika i skulpture (pri čemu oba termina prelaze granice postavljene tradicionalističkim normama), i datog, unapred određenog i u kontekstu samog rada nepromenljivog – prostora galerije. Ali svakako nije njihov prost zbir. Ono što Ambijent čini jeste niz objekata koji u osnovi procesa stvaranja imaju tehniku duboke štampe, i jedan, u odnosu na ostale – naglašene trodimenzionalnosti, koji je odraz konstruktivističkog koncepta umetničkog dela kao estetičke mašine.

Pojavnost onih koji se zbog postojanja matrice mogu poimati kao umetnost multioriginala – grafika, nedvojbeno je povezana sa širokim i ne sasvim jasno određenim poljem umetničke, ali i vanumetničke prakse – grafičkim dizajnom, to jest njegovim delom koji se najčešće naziva – grafičke komunikacije, i odnosi se na gotovo univerzalno razumljiv znakovni sistem baziran na svedenim mimetičkim predstavama. Njih i jedinstveni objekat – skulpturu, povezuje tema – prostor, ambijent… Zahvaljujući divergentnosti te teme, umetnost, odnosno umetnička dela, i, kao konačan ishod, ambijentalni rad, grade višestruk i složen međusoban odnos. Jer, prostor, i unutrašnji i spoljašnji, prikazan je na svakoj grafici, a prostor skulpture, koji se a posteriori doživljava kao unutrašnjost, otvoren je pogledu. Svi prostori uklopljeni su u Ambijent, grade ga i definišu.

Nazivima pojedinih segmenta Ambijenta, umetnik jasno stavlja do znanja da prikazi prostora služe kao nosioci potencijalno neograničenog broja značenja. Od opštih, poput Doma, Staništa ili Prostora za skladištenje, preko naglašeno simbolističkih, kao što su Zaklon, Toplina, Izlaz… do onih određenih društvenim, kulturalnim ili istorijskim kontekstom – Izlog, Monument, Rjepinov okrugli sto… Pri čemu nijedna podela nije konačna i neupitna. Naprotiv, svaka je skoro u potpunosti određena subjektom koji je vrši.

Ma koja grupa delova Ambijenta, i svaki pojedinačno, kao delo i kao izbor autora, govore prevashodno o njemu samome. O njegovim osobinama, osećanjima, interesovanjima, znanju… Prikazi prostora su o životu, a život se odvija u vremenu. Potvrđivanje neizbežnosti uspostavljanja i odnosa prostor – vreme može se pronaći u rečima Gastona Bašlara. On piše: »Čovek ponekad veruje da poznaje sebe u vremenu, dok u stvari poznaje samo niz fiksacija u stabilnim periodima bića; jer to biće neće da protekne, pa čak i kad polazi u potragu za izgubljenim vremenom hoće da ›zaustavi‹ let vremena. Prostor u hiljadama svojih alveola čuva komprimirano vreme. Prostor tome služi.« Filip Misita pokazuje kako je njemu poslužio da sačuva sopstveno vreme. Učinio je to Ambijentom kao vezom prostora i vremena, ličnom beleškom o prošlosti i sadašnjosti, ishodištem potrage za izgubljenim vremenom.

Vladimir Ranković