Sad ga vidiš…

Zahvaljujući savremenim iluzionistima poput Dejvida Blejna, Krisa Endžela ili Dejvida Koperfilda, iluzija i magija nikad nisu bile popularnije, a Holivud nikad ne propušta priliku da tako nešto iskoristi. 

Francuski režiser, Luj Leterie, brusio je znanje kod Luka Besona, a posle uspešnog prvenca, „The Transporter“ i  njegovog nastavka dobio je ponudu iz Holivuda gde je snimio „Neverovatnog Halka“ i „Sudar Titana“. Njegov najnoviji film, „Velika iluzija“ u neku ruku predstavlja povratak korenima. To je priča u kojoj je sve podređeno stilu fantastične pljačke koju izvodi grupa mađioničara.

Uvodni kadrovi nas upoznaju sa Danijelom Atlasom, uličnim iluzionistom koji je stručnjak za trikove sa kartama i Henli, čija je specijalnost hudinijevsko oslobađanje iz lanaca. Hipnotizer Merit i džeparoš Džek čine drugi deo četvoročlane ekipe koja će se na tajanstveni poziv po prvi put sresti u jednom napuštenom stanu.

Već sledeći kadrovi vode nas na veliku pozornicu Las Vegasa, godinu dana kasnije, gde  četvorka nastupa pod pokroviteljstvom poznatog milionera stičući slavu i privlačeći pažnju medija. Trik za kraj predstave je grandiozan i nikada viđen. Grupa najavljuje da će, pred očima svih, opljačkati banku koja je u Parizu! U sceni snažnog anti-recesijskog podteksta pred očima publike iz banke u Francuskoj nestaje tri miliona evra da bi sekund kasnije, poput konfeta, počeli da padaju po publici u Vegasu.

Čitav trik pomno prati i snima bivši kolega koji se bogati prodajući video kasete gde otkriva trikove slavnih mađioničara.

FBI i Interpol stupaju u akciju, ali bez dokaza koji ih povezuju sa pljačkom četvorka se brzo nađe na slobodi najavljujući još veći spektakl, uvlačeći policiju u igru mačke i miša dok  pljačka banke polako postaje priča o zaveri, tajnom identitetu, osveti i okultnom bratstvu.

Veći deo filma otkrivaćemo činjenice i veze između četvoro mađioničara i likova oko njih pokušavajući da shvatimo ko im pomaže i omogućava da uvek budu korak ispred policije, pljačkajući bogate i deleći novac osiromašenim.

Kao i u prvim filmovima Leterieove karijere i „Velika iluzija“ je podređena slici. Neobično je da film ima dva direktora fotografije od kojih je prvi snimao scene u enterijeru, a drugi u eksterijeru kao i scene potere. Još jedna neobičnost u današnje vreme je snimanje na celuloidu anamorfnim objektivima što slici daje retro izgled i teksturu pa digitalni efekti deluju manje ubedljivo nego da su snimani digitalno, što ni malo ne smeta.  

Većina filmova koji se pojavljuju u ovo doba godine nudi lake vizuelne šečerleme, uzbudljive pokrete kamerom, šljašteće efekte i kompjuterske trikove, akciju upakovanu u vizuelni sjaj, a takav paket ne zahteva previše umnog angažovanja.

„Velika iluzija“ je ipak iznad toga. Koristi mađioničarsko pravilo „Što više gledaš, to manje vidiš“, varajući publiku i skrećući joj pažnju na pogrešan trag, terajući je da aktivno učestvuje u svim trikovima, ostavljajući za veliko finale pucanj prstima koji će je probuditi.