Zašto Dačić štiti Đilasa?

Na javnu površinu izbačena je i izjava Mlađana Dinkića izrečena u srpskom parlamentu, da gradonačelnik Beograda Dragan Đilas neće na tom položaju dočekati 2014. godinu.

Takva oštra sudaranja Dinkića i Đilasa nisu bila praksa u bliskoj prošlosti, pre svega jer je sve donedavno najmoćniji čovek Srbije Miroslav Mišković stajao iza leđa i političkih karijera obojice navedenih lidera. Svojim uticajem držao ih je u istom prijateljskom političkom timu, na čijem je čelu on bio, a u kojem su bili i drugi brojni važniji i manje važni akteri srpske političke scene.

Tom timu Miškovićevih političkih lidera treba pridodati i lidera SPS-a Ivicu Dačića.

Ono što je taj moćni tim, sasvim neočekivano sa Miškovićeve strane, razorilo jeste Aleksandar Vučić, lider SNS-a.

Posledice hapšenja predsednika „Delta holdinga“ proizvele su novu političku, ekonomsku i društvenu stvarnost u Srbiji. Mada se ne može potvrditi da je ta stvarnost u potpunosti izmenjena zbog konstantnog i snažnog otpora promenama koje dolaze od donedavno gospodarećih struktura Srbije, na čelu sa najbogatijim čovekom u zemlji i njemu bliskih političkih i poslovnih lidera.

Ako izuzmemo uticaj ambasada i diplomatskog kora država članica Kvinte, pre svih drugih SAD i Rusije, i drugih stranih centara moći koji operišu u Srbiji, Miroslav Mišković bio je najsnažniji centar moći, daleko uticajniji nego bilo koji lider bilo koje partije u zemlji, ili funkcioner bilo koje državne institucije.

Otuda za dobre poznavaoce prilika i odnosa u Srbiji, kako one domaće, tako i one strane, nije bilo dileme u periodu prethodne vlade Mirka Cvetkovića da li će Ivica Dačić kao ministar unutrašnjih poslova preduzeti bilo kakvu radnju za krivično procesuiranje Miškovića.

Zapravo, ustaljeno je mišljenje među najboljim poznavaocima srpskih prilika da je u periodu 2008– 2012. predsednik „Delta holdinga“ preko Ivice Dačića i MUP-a mogao da odstreli svakog ko mu je stao na put, kao i preko državnih poluga kojima su raspolagali Mlađan Dinkić i Dragan Đilas.

Zato je danas iznenađenje samo za nedovoljno upućene u odnose i relacije na srpskoj političkoj sceni kako to da u Gradu Beogradu opstaje toliko dugo koalicija između SPS-a i DS-a, tj. Ivice Dačića i Dragana Đilasa, a da je istovremeno na republičkom nivou lider socijalista u koaliciji sa Aleksandrom Vučićem i SNS-om, i da je po obrascu republičke koalicije došlo do prekomponovanja vlasti u mnogim opštinama i gradovima Srbije, ali ne i u Beogradu.

Zašto Ivica Dačić, dakle, štiti Dragana Đilasa, kako bi lider DS-a opstao na položaju gradonačelnika u celom proteklom periodu, što je Đilasu svojevremeno bilo od posebne važnosti za preuzimanje liderstva u samoj stranci od Borisa Tadića i u utvrđivanju svoje snage i liderstva unutar same DS do dana-današnjeg, odgovor je već iznet.

Tako je zacrtao pre svega Miroslav Mišković, a što je predsednik „Delta holdinga“ zacrtavao dugi niz godina, lider socijalista je u najvećoj meri sprovodio.

Otuda dobre poznavaoce prilika ne čudi da je istovremeno kada je Mišković imao bliske odnose sa narko-klanom Darka Šarića sam Šarić uživao blagonaklonost vrha SPS-a, što je danas politički problem Ivice Dačića koji ga čini izuzetno „kooperativnim“ kada su u pitanju diplomatski i bezbednosni predstavnici SAD.

Današnjeg srpskog premijera su kao mladog, bistrog i inteligentnog mladića davnih godina spazili pojedini pripadnici službe bezbednosti, inače proruske orijentacije, za vreme njegovog služenja vojnog roka, i „pogurali“ ga ka razvijanju njegove političke karijere u SPS-u, koji je tada vodio Slobodan Milošević, da bi danas on te iste pripadnike službe bezbednosti, davno penzionisane, imenovao za svoje savetnike i najbliže saradnike u Ministarstvu unutrašnjih poslova i u kabinetu premijera.

Ozbiljna veština političkog preživljavanja Ivice Dačića najbolje se ilustruje u toj transformaciji od mlade uzdanice i pripadnika Crvenog ruskog orkestra do danas „najkooperativnijeg“ srpskog političara zapadnih sila predvođenih SAD.

Njegova razvijena veština preživljavanja, praćena njegovom inteligencijom i političkim talentom, dovela ga je do ličnog političkog uspeha, koji se ogleda u realizovanoj ambiciji da dosegne do položaja srpskog premijera. Međutim, od tog njegovog ličnog uspeha građani po svemu sudeći neće imati ništa zbog objektivnih i subjektivnih slabosti koje prate njegovo lik i delo.

Objektivne slabosti su činjenica da sile poput SAD i Rusije mogu javno i politički da ga kompromituju i sprže u svakom trenutku kad im to postane interes, što njega čini ucenjenim i inferiornim političarem u odnosu na međunarodni faktor, a Srbiju po automatizmu zatočenikom takvog premijera.

Na unutrašnjoj političkoj sceni kao jedan od razloga zašto lider SPS-a štiti Dragana Đilasa u svakom pogledu jeste njegovo uverenje da za njegovo biračko telo, ali i za njega lično, najveću pretnju predstavlja zapravo Aleksandar Vučić i SNS. Njegova objektivna slabost, koje se boji, jeste da mu lider SNS-a u svakom trenutku zarad njegove političke dominacije, a istovremeno istrajavajući na sprovođenju zakonitosti i borbe protiv organizovanog kriminala i korupcije, može otvoriti afere i rasvetliti veze i slučajeve M. Mišković, D. Šarić, I. Petrović i brojne druge, koji ga sasvim sigurno mogu javno diskreditovati i politički uništiti. Od toga se on teoretski jedino može spasiti političkim savezom sa DS-om Dragana Đilasa i drugim akterima iz Miškovićevog tima, koji u Aleksandru Vučiću i SNS-u vide glavni uzrok svojih problema.

Pored tih objektivnih slabosti, postoje one subjektivne koje ga čine slabim državnikom i velikim demagogom.

Reč je o kukavičluku i neznanju koji objašnjavaju stil njegove političke tehnike demagoga, a subjektivne slabosti najbolje se uočavaju iz činjenica da on nikada ne gura ruku u vatru, niti išta zaista razrešava, niti donosi rizične odluke koje bi ga mogle odvesti u ozbiljne sukobe. Zato ne čudi što ne nameće svoj autoritet ni većem brojem istaknutih kadrova unutar SPS-a koji kompromituju stranku. On ih toleriše i trpi i pored ličnog nezadovoljstva njihovim ponašanjem, bojeći se eventualne eskalacije međusobnih odnosa i isplivavanja prljavog unutarpartijskog veša.

U njegovom znanju, posebno o ekonomiji, pregledom svih izjava, TV nastupa i javnih dostupnih materijala, jasno se uočava izostanak svega što liči na znanje i poznavanje problematike, a svaki nastup obiluje opštim mestima, populističkim konstrukcijama i demagogijom u ozbiljnim količinama.

O tom znanju Miroslav Mišković svojevremeno je pričao viceve, kako „Akter“ saznaje, govoreći da Dačić ne zna razliku između fakture i otpremnice, a kamoli razliku između fiskalne i monetarne politike, ne propuštajući da istakne gotovo uvek, onako između redova, ko je „tata“ za Ivicu Dačića.

Dok je starog Ivice Dačića, Dragan Đilas nema razloga da brine za položaj gradonačelnika Beograda. Može mirno da spava, što se ne može reći za građane Srbije, imajući u vidu da je Ivica Dačić srpski premijer.

izvor: akter.co.rs  foto: beta